| 3 December 2010 | Live XS | – |
 |
|
| NOTES: | |
| Review of The Jon Spencer Blues Explosion live at Tivoli, Utrecht on 1 December 2010 from livexs.nl.
SET LIST: Bellbottoms (intro) encore: Mars, Arizona nb. the unknown songs include My War and Strange Baby. |
|
| ARTICLE TEXT: | |
|
Jon Spencer Blues Explosion nog altijd retestrak in Tivoli 03 december 2010 TIVOLI, Utrecht 1 december 2010 Het had kunnen uitlopen op een ramp. Een band die in het midden van de jaren negentig op zijn hoogtepunt was, een jaar of zes geleden zijn laatste nieuwe album uitbracht en nu, omdat het oude werk opnieuw is uitgebracht, maar weer eens aan het touren is. Als de Jon Spencer Blues Explosion het podium van Tivoli betreedt blijkt ook nog eens dat de apparatuur van gitarist Judah Bauer het niet meteen doet… Pas na ettelijke minuten rotzooien met snoertjes werkt de boel. Gelukkig is Bauer volstrekt onverstoorbaar: hij is het toppunt van cool, zonder verveeld over te komen. Daarbij is hij een zeer goede bluesgitarist. In het geval van JSBX is dat compleet dolgedraaide blues met zeer veel rock’n’ roll, garagerock, hiphop en andere invloeden. De hiphop invloeden hoor je het meest bij drummer Russell Simins die behalve rechttoe, rechtaan rock’n’ roll ook zeer regelmatig rare breakbeats speelt, alles even strak. De man geeft zo ongeveer een masterclass in hoe je een minimaal drumstel optimaal kan gebruiken. Met slechts een basdrum, snaredrum, floortom, één bekken en hi-hat zorgt hij ervoor dat wanneer zanger/gitarist Jon Spencer “shake your ass” roept een groot deel van het publiek ook daadwerkelijk staat te dansen. Bij zijn andere band Heavy Trash zit Jon Spencer tegenwoordig strak in het pak, maar voor dit optreden met de Jon Spencer Blues Explosion heeft hij zijn leren broek weer uit de kast getrokken. Het showelement is een belangrijk onderdeel bij een optreden van JSBX. Ze gaan niet meer zo compleet over de top als vijftien jaar geleden, maar de energie van destijds is nog steeds voelbaar. Spencer is en blijft een rasperformer. Hij weet exact wanneer het tijd is voor publieksparticipatie. Daarbij is hij degene die de boel bij elkaar houdt. Het drietal is nog altijd absurd goed op elkaar ingespeeld. Zonder setlist komen er medleys voorbij van verschillende nummers. Ze spelen vooral werk uit de eerste helft van hun carrière: Sweat, Wail, Afro, Bellbottoms, Son Of Sam, Blues Explosion Man, Fuck Shit Up, aangevuld met slechts een paar latere nummers. Dit optreden van de Jon Spencer Blues Explosion is er niet zo eentje van oudere rockers die snel nog even wat geld willen binnenharken. De scherpe randjes zijn er weliswaar vanaf, maar je ziet dat de drie nog altijd plezier met elkaar hebben. Het blijven fijne muzikanten die retestrak een flink portie lekkere rock’n’roll de zaal in slingeren. Als ze na een uur aan de toegift van een half uur beginnen, begint de gekheid ook weer een beetje toe te slaan. Jon Spencer gooit zijn theremin in de strijd, het is bijna net als vroeger. Als laatste nummer klinkt Magical Colors “I wanna hear you say YEAH”. Nog een laatste “three times” van Spencer, gevolgd door drie klappen op snaren en vellen door Bauer en Simins, een allerlaatste “thirtysix times” waar ook al grijnzend gevolg aan wordt gegeven (heeft iemand geteld?) en een mooie avond komt ten einde. Hiske Pronker |
